I pamiętaj o tych kilku dniach września, bo pomogłeś mi żyć. Na chwile.

#Patryk

                Nigdy nie wątpiłem w to, że każdy z nas urodził się, bo los spisał dla niego plan. Być może rodzimy się po to by sięgnąć gwiazd, być może po to, by tylko pomóc komuś w podjęciu decyzji. Może jesteśmy tylko pionkami w grze innych, albo dla kogoś jesteśmy wszystkim. Nie znam jeszcze swojego miejsca w życiu, nie odkryłem planu jaki ma dla mnie los. Cierpliwie czekam, stawiam czoła każdemu nadchodzącemu dniu. I tęsknię za kimś, kto mógłby porozmawiać ze mną szczerzej niż koledzy z boiska. Po prostu chciałbym by ktoś był. Wiem na pewno, kim byłem w życiu Oli. Osobą, która zapełniała chwilowo pustkę po zmarłym mężu. Kimś, z kim mogła porozmawiać, poznać, uśmiechnąć się i choć na chwilę zapomnieć.

                - Życie zaskakuje, Olu – uśmiecham się sam do siebie stojąc w strugach deszczu nad świeżo zakopanym grobem. – Zaskoczyło i ciebie. Nawet mnie, bo nie zastanowiłem się nigdy nad tym, co zrobisz ze śmiercią męża, co zrobisz ze swoim życiem. Może mogłem cię ustrzec przed tym wszystkim? Pomóc?

                Śmieję się w duchu, bo tak naprawdę nie mogłem zrobić nic. Nie mówiła, że planuje się zabić, skoczyć z siódmego piętra, roztrzaskać swoje wątłe ciało na dachu samochodu. Wiedziałem jedynie, że żegna się jakoś inaczej niż zwykle, żegna się na wieczność.

                Patrzę na zapłakanych rodziców Oli, którzy stoją nieopodal i rozmawiają ze starszym małżeństwem, które odwiedziło grób znajdujący się obok grobu Oli i Jarka. W ciągu kilku dni września stracili zięcia i córkę. Młodą, zaledwie dwudziestokilkuletnią parę, która miała przed sobą całe życie. Jednak ich wspólna przyszłość była skazana na porażkę, byli bohaterami tragicznymi, którzy przeżyli swoje krótkie lata, najlepiej jak potrafili. Znaleźli miłość, bez której nie mogli egzystować. Byli niczym Romeo i Julia, razem po wsze czasy.

               

                Drogi Patryku,

                Nie wiem czy w ogóle mam prawo pisać te kilka słów pożegnania, czy w ogóle będziesz chciał to czytać, czy wywrze na Tobie jakiekolwiek wrażenie, że na chwilę przed śmiercią myślę o Tobie. Ale to właśnie Ty jesteś tą osobą, która nie doszuka się w tym co za chwilę zrobię, tragedii. Wiem, że będziesz myślał jedynie o tym, że miłość rządzi się własnymi prawami.

                Nie chcę żyć bez Jarka, Patryku. To nie jest życie.

                Dziękuję Ci za te kilka dni września, w których poczułam, że mam w kimś oparcie. Nie znaliśmy się długo, jednak wiedz, że pomimo wszystko, będę o Tobie myśleć, jakkolwiek jest tam, po drugiej stronie. Przepraszam, że dałam się poznać, a Ty musiałeś mnie stracić. Pamiętaj, że prawdziwa miłość istnieje, musisz ją znaleźć. I pamiętaj o tych kilku dniach września, bo pomogłeś mi żyć. Na chwile.

Ola.

___

To koniec kilku dni września. Historia miała być od początku krótka i treściwa. Nie chciałam nigdy jej zbędnie przedłużać. Od początku miała zakończyć sie tragedią. I takową się skończyła. 

Teraz znikam z pisaniem na jakiś czas. Wrócę prawdopodobnie na wiosnę. W tym czasie chcę napisać w całości spróbujemy, by później nie zniknąć znów w połowie opowiadania. U was zaczynam nadrabiać powoli zaległości. Ewentualny kontakt ze mną to ten meilowy, yummuska@gmail.com :) Trzymajcie się, a ja lecę pisać! :*