Nie chcę żyć bez ciebie.

# OLA

                Patryk należał do niewielkiej grupy osób, z którymi spędzałam trochę czasu przed śmiercią Jarka. Nigdy tak naprawdę nie przepadałam za siatkarzami, pajacowałam w stroju kukurydzy tylko dla czystej przyjemności, by opłacić kilka rachunków, niepotrzebnie nie wyciągając pieniędzy z konta, które przeznaczaliśmy z Jarkiem na naszą przyszłość. Bycie pluszową kolbą kukurydzy, ulubieńcem trybun na hali azotów, traktowałam z przymrużeniem oka. Kilka razy w miesiącu przyodziałam kostium, poskakałam dookoła Czarnowskiego, Rouziera i kilku innych, w zamian za gromkie brawa i uśmiechy. Kibice na ogół chyba byli mną zachwyceni, pajacowałam pierwszorzędnie. Patryk często śmiał się, że przychodzą zobaczyć mnie, a nie spotkania ligi mistrzów, czy samych siatkarzy. Byłam kukurydzą i po dłuższym zastanowieniu się, uważałam to, za jedno z największych osiągnięć w moim życiu. Bycie kukurydzą dawało radość, której tak bardzo teraz potrzebowałam. Na chwilę mogłam zapomnieć o świecie, który mnie zlekceważył, zabrał miłość i sens życia.

                - O czym myślisz? – Patryk o kulach podchodzi do mnie. Przez ostatnie dwie godziny jeździł na wózku inwalidzkim od pokoju do pokoju, chichocząc z pielęgniarką, która była wyraźnie zadowolona faktem, że nocną zmianę zaczyna od zajmowania się siatkarzem Zaksy.

                - O życiu.

                - Nie wybrałaś zbyt lekkiego tematu na dzisiejszy wieczór.

                Wzruszam jedynie ramionami i patrzę na patrykową nogę. Szyna wystaje spod jego dresowych spodni, a biała skarpetka jest już delikatnie siwa od szpitalnego kurzu, który nosił się gdzieś w zakamarkach korytarzy.

                - Przykro mi.

                - Po prostu wymyślmy jakiś radośniejszy temat, zapraszam cię do kina. Jest dwudziesta pierwsza, jeszcze zdążymy.

                - Przykro mi z powodu twojej nogi, a nie mojego tematu, Patryku – uśmiecham się szeroko. Kino brzmi świetnie, ale nie mam najmniejszej ochoty pokazywać się między ludźmi. W Odrzańskich Ogrodach, galerii w której znajduje się kino, pracuje zbyt wiele moich znajomych, by przejść obojętnie, tydzień po pogrzebie i nie słuchać kolejnych kondolencji i przeprosin, że nie byli na pogrzebie. Ludzie się bali. Co najmniej jakbym miała ich zaraz zabić za to, że nie pokazali się w kościele, nie rzucili grudki ziemi na trumnę, która spoczęła na cmentarzu, czy nie złożyli kondolencji ustawieni w długim orszaku zaraz za plecami ministra. A mnie nie interesowała ich ilość, przyjście z czystego obowiązku, bo znali nas jeszcze ze szkoły, czy może z którejś imprezy. Chciałam pożegnać mojego męża sama, w spokoju, bez zbędnych ludzi dookoła. A tak naprawdę jeszcze tego nie zrobiłam.

                - Innym razem. Chodź, zawiozę cię do domu – wstaję i podchodzę do drzwi wyjściowych, które rozsuwają się na boki.

                Siedzę przed na wpół pustą szafą, pomiędzy koszulami Jarka, tuląc mocno do siebie tą z naszego ślubu. Najpiękniejszy dzień mojego życia. Perfekcyjny, dopracowany pod każdym względem, z wielką pomocą Jarka, który ze złamaną nogą szedł do ołtarza.  Prowadzona w jego stronę przez ojca, patrzyłam tylko w jarkowe oczy, jakby nie było nikogo poza nami. Widziałam w nich wielką miłość, tą, którą przeżywa się tylko raz w życiu. Tą z którą czasami po prostu się mijamy, nie spotykamy, dostając w zamian związek bez namiętności i z ograniczonym zaufaniem. Nigdy nie zwątpiłam w Jarka, on wierzył we mnie, w nas do utraty tchu. Do ostatniego tchnienia.

                Jedyne czego pragnęłam w życiu, to zestarzeć się u jego boku. Z gromadką dzieci, domem gdzieś pod Kędzierzynem-Koźlem, opowieściami ze Strefy Gazy. Z poczuciem bezpieczeństwa, miłości, bezwzględnego szczęścia i życiowego spełnienia. Nigdy nie myślałam o byciu wdową, nie tak młodą wdową. Nie zastanawiałam się, co zrobię, kiedy zabraknie Jarka. Potrafiłam żyć bez niego obok, wiedząc, że jest gdzieś na drugim końcu świata i myśli o mnie w każdej wolnej chwili. Dzwoniąc do siebie co kilka dni, opowiadając o tym, jak bardzo tęsknię, a łóżko jest tak zimne, kiedy nie ma go w nim razem ze mną. Nasze życie od początku było skazane na rozłąkę. Nie mogłam blokować jego marzeń, spełniałam je razem z nim. Byłam pewna, że zrobi wszystko, by wrócić do mnie, być ze mną, a nie obok.

                Odkładam na bok koszulę, idealnie ją składając. Wiem bardzo dobrze, że powinnam oddać wszystkie rzeczy Jarka osobom, którym mogłyby się przydać. Mnóstwo ciuchów, które nosił tylko podczas pobytu w Polsce, zagracają jedynie szafę. Nie potrafię się uwolnić, zrezygnować z czegoś, co należało przed śmiercią do niego. Nie ma go od dwóch tygodni, na pozór trzymam się dobrze. Jest środek września, słońce schowało się gdzieś za chmurami, łzy nie ciekną po policzkach, a ramki z naszymi zdjęciami są pochowane. Każde spojrzenie na roześmianą, szczęśliwą twarz mojego męża doprowadza mnie do płaczu, którego za wszelką cenę chcę uniknąć. Może gdzieś w podświadomości nigdy nie wierzyłam, że Jarek wróci i zostanie ze mną już na zawsze? Może dlatego teraz nie płaczę, jakbym pogodziła się z losem, który mnie spotkał.

                - Nie, Olu, nie. Nie godzisz się z jego śmiercią – mówię sama do siebie i wstaję, przeskakując przez stertę ubrań i zmierzając w stronę kuchni, gdzie odpalam papierosa.

                Dym powoli wypełnia małe pomieszczenie, otwieram okno by wpuścić do środka trochę świeżego powietrza. W mieszkaniu trwa błoga cisza, którą przerywa hałas przekręcanych kluczy w zamku drzwi wejściowych. Nie przejmuję się tym. Mogą to być moi rodzice, teściowie. Nikt więcej nie ma kluczy. Opieram się o kuchenny blat, pociągam po raz kolejny papierosa i strzepuję popiół.

                - Nie rozumiem dlaczego palisz – Do mych uszu dochodzi tak dobrze znany głos. Odwracam się gwałtownie, wyrzucając niedopałek przez okno.

                W drzwiach stoi on. Jarek. Mój mąż. Z uśmiechem na twarzy, w mundurze. Wyciąga do mnie ręce, a ja nie zastanawiając się długo podbiegam do niego i przytulam mocno. Czuję bicie jego serca, ciepły oddech na moim policzku. Jego usta obdarowujące mnie kolejnymi pocałunkami i dłonie ściągające koszulkę. Prowadzi mnie do sypialni, śmieje się i szepcze jak bardzo się stęsknił i jak bardzo mnie kocha.

                - Nie wyobrażam sobie bez ciebie życia, Olu.

                - Nie chcę sobie nawet tego wyobrażać, kochanie. Nie chcę żyć bez ciebie.

                A później papieros się wypala, a ja otwieram oczy. Wciąż stoję oparta o blat. Na chwilę zawieszam wzrok na otwartym oknie, liczę piętra dzielące mnie od ziemi. Jest ich siedem.

                Zamykam okno.